رسم و عرف جامعه خواستگاری آقایون از خانم ها بوده و هست؛هرچند که بالعکسش هم اشکالی نداره از نظر دین ما؛ولی به هر حال آقایون به خواستگاری خانم ها می روند.

خب حالا این وسط آقایی که میخواد بره خواستگاری یه خانم گرفتاری کم نداره؛ یه قلم گرفتاری اش همین سربازی است. سربازی که 21 ماه تا 2 سال یا باید بین خانمش و او فاصله بندازه و یا اون رو در صف انتظار ازدواج برای بعد از سربازی قرار بده. منصفانه ببینیم این سربازی به نفع کیه؟ هیچ کس نفی نمیکند امنیت کشور و نیاز به سرباز رو؛اما خدمت سربازی نباید با ساختارهای زندگی متناسب باشه،برای من جای سواله که در کشورهای اروپایی سربازی چرا اختیاری است؟؟ ولی در کشور ما حتی جوان ها همین رو هم خیلی اوقات نخواستن و میخوان حداقل وضع بهتر بشه.

این یه عریضه برای سربازی نیست؛یه معبر برای زندگی است. معبری که فعلا نمیدونم چرا مسئولین به جای باز کردنش ؛بیشتر توش مین گذاری میکنن. منظورم واضحه؟؟قصه از این روشنتر نمیشه،سرباز رو تو چهار راه و آبدارخانه و هزار جا میبرن و اسمش هم شده خدمت؛خدا وکیلی قراره خدمت وظیفه اینجوری باشه. خب چرا این قدر طولانی ؛مگه ما تو جنگیم ؛2 سال کم نیست از عمر جوانی که اکثرشون هم فارغ التحصیل دانشگاه ها هستن،و این وسط فعلا بگذریم از این که شاید حتی بیکار هم باشن و حالا خدمت مقدس(!!!)هم باید بروند که آخر کار بشن یه مرد حداقل25 ساله.

یه عکسی منتشر شده بود از همسر یکی از این سربازها که آمده بود بدرقه کنه شوهرش رو.بیچاره اون دختر که 2 سال باید ناقص اندر ناقص زندگی کنه اون هم در حالی که میشه این شرایط خودساخته رو بهبود بخشید.

حالا دیگه ما از زخم کشته شدن سربازها و تصادف های اخیرشون و بقیه گرفتاری هاشون حرفی نمیزنیم که اگه بخوایم اینا رو هم شروع کنیم به گفتنش مثنوی هفت من کاغذ میشه.

سربازی یه روی سکه برای آقایونه اما یه سر دیگه ی ماجرا ضرر برای خانم هاست که باید دیرتر ازدواج کنن یا منتظر پایان سربازی و تازه شروع یه زندگی درست و حسابی باشن.

پس سربازی رو راحت بگیرید و تسهیلات بیشتری برای ترغیب جوان ها قائل بشید؛تسهیلات که میگیم نه این که از یه طرف بگیم آقا ازدواج کنید سه ماه سربازی کم؛هر بچه سه ماه کم؛این قاعده ی درستی نیست؛از اون طرف سربازی تو همون شکل سنتی و اجباری بمونه و دلمون رو خوش کنیم که داریم برای ترویج ازدواج کاری می کنیم.

باشد که جوان ها رو بیشتر درک کرده و به فکرشون باشید؛نه اینکه تظاهر به دلسوزی کرده و کارهای سرسری کرده و دلسردتر از هر روزشان کنید.