------------------------------------------------------------

کسی که ادعای ایمان می کند باید خودش را برای سختی ها و ابتلائات آماده کند. ایمان گوهری است که خداوند مدعی آن را بدون آزمایش رها نمی کند. درست است که سختی ها برای مومن خیر خواهد بود و باعث رشد و کمالش می شود اما چاره ای جز سختی ها نیست. خداوند بندگان مومن اما غافلش را با سختی ها از خواب غفلت بیدار می کند تا دوباره او را صدا بزنند و یا الله یا الله بگویند. هر چه ایمان کسی بیشتر شود فشارها و امتحانات او بیشتر می شود و البته رشد و تعالی و تقربش نیز بیشتر خواهد بود.

روش دعا کردن درباره موضوع های متعدد زندگی ، فرقی با هم ندارند. ما باید بدانیم که دعا کردن همانا تضرع انسان به درگاه خداوند قدرتمند عالم است و خودش از ما خواسته است که دعا کنیم و فقط از دریای بی کران او بخواهیم و خودش کلید اجابت را به دست ما داده است تا مطمئن باشیم دعای ما در جای دیگر به استجابت نمی رسد چون غیر خدا کسی توانایی این کار را ندارد. او تضمین کرده است که دعاهای بندگان را مستجاب بکند. اما نکته مهم در این است که دعاهای ما بندگان همیشه به صلاحمان نیست. دعا خواسته ی فرد است و این خواسته ها همیشه به صلاح او نیست.

بچه ای را تصور کنید که از مادرش طلب چاقو می کند و در این طلبش لیتر لیتر اشک خالصانه می ریزد. اما این گریه ها ابدا مادر مهربان را وادار به دادن چاقو به دست فرزند نادان نمی کند. مادر می داند که به دست گرفتن چاقو برای بچه ی کم سن و سالش خوب نیست. مادر مهربان است و از سر مهربانی اش این خواسته فرزند را مستجاب نمی کند. آیا مطمئن هستید که دعای شما و خواسته ای که برای آن زاری می کنید به صلاح دنیا و آخرت شماست؟ ما از آینده بی خبر هستیم. ما از مصالح بالاتر خودمان بی خبر هستیم. و خدای مهربان عالم بد بندگانش را نمی خواهد.

گاهی ما دعاهایی می کنیم که به معنی از کار افتادن اسباب و مسببات است. با دعای من و شما ، عدد شش زوج بودنش را و دینامیت اثر انفجاری اش را از دست نمی دهد. دعا نیز یکی از مسببات عالم است اما در طول دیگر مسببات نه در عرض عوامل دیگر تا کسی گمان کند می تواند با دعایش زوجیت را از عدد زوج بگیرد. گاهی خطاهای افراد عقوبتی را برای آنان ثابت می کند که همان عقوبت نیز در نظام اسباب و مسببات مقدر شده است. دست زدن به ناموس مردم یا دست بردن در جیب مردم یا چشم چرانی و ... هر کدام تاوانی دارند که مجرم باید آن جزا در در همین عالم و در ادامه آن در عالم آخرت بچشد.

از طرف دیگر خودمان را یک لحظه در جای خداوند فرض کنیم و بیاندیشیم که اگر خداوند بخواهد خیر بنده ای را به او بدهد باید چه بکند؟ آیا باید فرشته ای را از آسمان نازل کند تا شوهر شما شود؟ آیا خداوند نباید از میان همین بندگانش کسی را به خواستگاری شما بفرستد؟ گاهی ما فرستاده خداوند را نمی شناسیم و با ملاک های واهی او را رد می کنیم. همین امروز مشاوره ای داشتم که به صرف نداشتن علاقه می خواست خواستگارش را رد کند. من نه آن پسری را تایید می کنم و نه نشناخته ردش می کنم. من ملاک ها را یاد آوری می کنم تا خودتان تصمیم درست بگیرد. فقط گفتم نباید بدون دلیل خواستگارتان را رد کنید. بدانیم که خداوند روزی بندگانش را به همین سادگی نازل می کند و جلوی پایشان می گذارد فقط آنها هستند که باید قدر این نعمات الاهی را بدانند. گفت با دیدن خواستگارم او را در عمق دلم دوست نداشتم. گفتم هنوز به شما ابراز محبتی نشده که آن محبت به عمق جان شما رسیده باشد. اگر شما بدون دریافت کردن محبتی ولو اندک عاشق سینه چاک پسری ناآشنا باشید جای تعجب است.

برای آرام بودن زندگی و جهت صحیح آن خواندن دعا کافی نیست. این فکر غلط است که ما با خواندن کلماتی عربی بتوانیم زندگی خودمان را به یک زندگی رویایی تبدیل کنیم. قرآن سبک زندگی را به انسان ها می آموزد و این انسان ها هستند که باید این روش های طلایی را به کار گیرند و زندگی خود را رنگ خدایی بزنند. اگر منظورتان از دعا کمک خواستن از خداوند است کاملا درست است و این کمک خواستن نیازی به دعای خاص یا کلمات عربی ندارد چون خداوند به زبان فارسی و بومی شما آگاه تر از خودتان است. اما اگر میخواهید با خواندن چند جمله کوتاه کن فیکون کنید و همه چیز از این رو به آن رو شود باید بدانید که از این خبرها نیست.

مشکل ما در نداشتن الگوی مناسب است. الگو را باید اولیای دین قرار بدهیم و از عبادت غیر خداوند دوری کنیم. در روایات وارد شده است که کسی که سخن کسی را گوش می دهد او را عبادت کرده است. کسی که در پی سخنان گوینده ای بخندد یا گریه کند قلب خود را در تسخیر او گذاشته است. امروز بازیگران و مطربان و هنرپیشه ها دانسته و ندانسته به الگوهایی تبدیل شده اند که جامعه را رنگ رزی می کنند. رفتارهایتان را رنگ دینی بزنید تا با الگو گرفتن از اولیای الاهی سبک زندگی آنان را سرمشق خود کنید. آن روز است که زن حتی اگر شوهرش بد اخلاق باشد بر بد اخلاقی او صبر می کند. زندگی را چنان مقدس می بیند که تمام توانش را در تحکیم آن به کار می برد و جهادش را خوب شوهر داری می بیند. مرد نیز همسرش را امانت خداوند می بیند و از او چون گل پرستاری می کند. آرامش فقط و فقط با اخلاق نیکو و مکارم خوبی امکان پذیر است و نه با پول محوری و غوطه زدن در دنیای مادی. اگر میخواهید زندگی آرام و خوبی داشته باشید روی زندگی فاطمه زهرا مطالعه کنید و هر چه یافتید و مطمئن شدید که از رفتارهای ایشان است سرمشق قرار بدهید. آن روز شما خوشبخت ترین زن روی زمین خواهید بود چه شوهرتان در کمال اخلاق و مردی چون علی باشد در مقابل فاطمه ی کبری و چه همسرتان فرعون باشد و در کمال پستی اما همسر آسیه ی قدیس. درد دلتان را فقط به خداوند بگویید. او شنوا و داناست. 

● ح سین عالمی

-----------------------------------------------------

قبل از هر گفت و گویی باید مسائل را تفکیک کنیم و برای هر کدام، بخشی از کلام را اختصاص بدهیم:

بخش اول:

آیا نگرانی شما ریشه در مسائل اقتصادی دارد؟ و به زبان ساده آیا شما نگران روزی خودتان و همسر آینده تان هستید؟ آیا دست و پا داشتن یا دست و پا نداشتن انسان ها ، در روزی داشتن و نداشتن شان تاثیر دارد؟ آیا ما به عنوان یک مومن و به عنوان یک انسان معتقد به رزاقیت الاهی ، می توانیم نگران روزی آینده خودمان باشیم یا نه؟ آیا خداوند مردم را با روحیات مختلف خلق نکرده؟ و آیا خداوند روزی هر کدام را جدا جدا و به اندازه ی خودشان ، و به اندازه مشیتش و استحقاق بندگان به آنها و همسران و فرزندانشان عطا نکرده و نمی کند؟

به نظرم توانسته باشید جواب بنده را در این بخش حدس بزنید. طبق اعتقادات توحیدی و حقه ی شیعه ، خداوند همه مخلوقاتش را روزی می دهد و اتفاقا برای اثبات قدرتش انسان های معمولی یا بی دست و پا را چنان زیبا روزی می دهد تا بچه زرنگ های آفرینش بفهمند که روزی با دویدن به دست نمی آید. روزی بندگان تقسیم شده است و به آنها خواهد رسید. کاسب های قدیم اول صبح که به در دکان می رفتند ، زیر لب بسم اللهی می گفتند و کرکره ی مغازه را بالا می کشیدند و آب و جارویی می کردند و جنس دکانشان را جور می کردند و بلند و با اعتقاد می گفتند: الاهی به امید تو!. کرکره را کاسب ها بالا می کشند و آب و جارو می کنند همین؛  فراموش نکنیم که تا اینجا وظیفه ماست و فرستادن مشتری به دست خداست. مشتری ، دانسته یا ندانسته هرجایی خدا بخواهد معامله می کند و در آخر روز ، نانی که خدا خواسته و باید به سفره ای بیاید ، به همان سفره می آید. یادش بخیر: یکی روبهی دید بی دست و پای ... فروماند در لطف و صنع خدای...

بخش دوم:

آیا شما نگران مهارت های اجتماعی ایشان نظیر گواهینامه رانندگی یا مهارت مجلس گردانی در مهمانی های خانوادگی یا علاقه زیاد به مسافرت هستید؟ آیا این احتمال را در ذهن خود نمی دهید که تمایل نداشتن یک جوان مومن به هر یک از این مهارت ها ، ممکن است عوامل متعدد و بلکه متفاوتی داشته باشد که با تغییر فضا و تغییر نیازهای اجتماعی ، جوان خودش به سمت کسب آن مهارت قدم بردارد؟ آیا احتمال ندارد که کسی به خاطر حفظ و دوری خودش از گناه و آن هم در دوران جوانی و مجردی ، در هر مسافرتی شرکت نکند؟ و اگر این گونه باشد آیا این نشان از ایمان او نیست؟ آیا کمتر حرف زدن کسی باعث کم خطا بودن او نیست؟ آیا از نشانه های مردم آخرالزمان علاقه زیاد به مسافرت و گشت و گذار و در نتیجه غفلت از امر دین و آخرت نیست؟

من درباره شخص خواستگار شما هیچ قضاوتی نمی کنم. قصد من این است که موضوع را و نگرانی خودتان را بهتر بشناسید و بدانید که انسان موضوعی بسیار پیچیده است. نمی توان به این راحتی او را محکوم کرد یا برای او هورا کشید.

من خودم تا همین دو سال پیش گواهینامه رانندگی نداشتم! با پدر و مادرم هم کمتر به مسافرت رفته و می روم. از مجلس گردانی و نشستن در مهمانی های خانوادگی و چرند گفتن و مسخره کردن این و آن ، و فحش دادن به مسئولان مملکتی و بحث کردن درباره گرانی هم متنفرم. تنهایی را بسیار بیشتر از در جمع نشستن ، و نگاه کردن به تلویزیون و سریال های مسخره ی آن دوست دارم. از بین این همه شغل نان و آب دار و اسم و رسم دار هم ، سراغ شغلی رفته ام که ...

اصلا به نظر شما مومن می تواند مثل بچه زرنگ های دنیا نان در بیاورد و از زندگی مثل همه ی بی خیال های دنیا لذت ببرد؟ آیا یک مومن می تواند مثل مجلس گردان های فامیل باشد و آخر شب بدون غیبت و تهمت سر بر روی بالشت نگذارد؟ یک مومن امام زمانی در آخرالزمان چقدر دلش برای سواحل شمال کشور لک میزند؟ به نظر شما مومن بیشتر خط قم و جمکران کار می کند یا خط چالوس تهران؟

بخش سوم:

درک دو نفر از هم و البته مراتب ایمانشان و سبک زندگی شان در این مرحله سوال سازترین بحث است. پس خوب دقت کنید:

ابتدا از خودتان شروع می کنیم:

شما خودتان چه مقدار به لوازم ایمان مقید هستید؟ آیا شما نان خالی حلال را به نان و کباب حرام ترجیح می دهید؟ آیا شما حلال اندک را به حرام فراوان ترجیح می دهید؟ آیا شما هم مثل اکثر زن های جامعه شوهرتان را اسیر خودتان می خواهید تا او به اجبار شب های نورانی ماه رمضان را پا به پای شما از تلویزیون یا ماهواره سریال ببیند؟ آیا شما هم اگر همسرتان از فیلم و سریال های تلویزیون یا ماهواره چندشش شود او را دیوانه و امل خطاب می کنید؟ به نظرم اگر واقعا کسی مزه ی ایمان و تلاوت کتاب الاهی قرآن کریم را در ماه رمضان چشیده باشد تلویزیون را در تمام این ماه و سپس تمام سال بجز در موارد ضرورت ، طلاق می دهد. مومن را جز مومن درک نمی کند.

من شناخت درستی از خواستگار شما ندارم اما می ترسم جملات شما نشانه هایی از یک انسان وارسته باشد و شما او را به راحتی از دست بدهید. البته گاهی هم این طور نیست و طرف شما با همین نشانه ها یک انسان معمولی با ایمان متوسط به پایین است. به طور مثل ، از هنر یک مرد مومن است که اگر پدرش یا بزرگ ترش یا استادش ، سیلی به صورت او بزند سرش را حتی بالا نیاورد و بر پدر خشم نگیرد ؛ اما نسبت به ظالمین و زورگویان از خدا بی خبر ، بلند نکردن سر بعد از سیلی نشانه ی بی هنری و بی عرضگی است.

در این مسائل دقت کنید و ایمان خودتان و ایمان او را محک بزنید. آن روز خواهید فهمید که می توانید درک خوبی از هم داشته باشید یا خیر!

● ح سین عالمی

--------------------------------------------------

انسان با هر یک از تجربه های جدیدش به سمت جلو حرکت میکند و ابدا حرکت عالم به سمت گذشته و عقب نیست. میوه همیشه از قوه به سمت فعلیت جدید می رود و نمی توان از میوه خواست که حرکتش را متوقف یا معکوس کند تا کال شود.

هنر انسان های خدامحور این است که در هر لحظه خودشان را با خدای حکیم عالم و سپس تمام دیگر قطعات هستی ، نسبت سنجی کنند و وظیفه خود را در لحظه ی جدید در قبال معبود و دیگر موجودات عالم تشخیص بدهند.

قرار نیست من و شما به گذشته برگردیم و روحیه ای را داشته باشیم که آن روحیه متناسب گذشته ها است. گذشته ها گذشته و هرگز میوه به شکوفه تبدیل نمی شود. ما امروز باید به دنبال وظیفه امروزمان باشیم و آینده را با تجربه های امروزمان بسازیم نه با خیال گذشته ها. فراموش نکنید که انتخاب همسر به همان اندازه که به دست پسرها و خانواده هایشان است ، به دست شما هم هست. فقط امضاهای این پرونده هم زمان زده نمی شود ؛ بلکه ابتدا پسرها می پسندند و پرونده را امضا می کنند و به خواستگاری می آیند و سپس همان پرونده زیر دست شما می آید. اگر شما امضا نکنید این پرونده هیچ وقت به نتیجه نمی رسد. پرونده ای که نیاز به امضای دو کارشناس دارد بسیار پیچیده تر از پرونده های ساده و تک امضایی است. دقیقا شبیه همین دلخوری شما در میان خانواده های پسر دار هم دیده می شود چرا که آنان نیز دختر مناسب و همتای خود را به راحتی پیدا نمی کنند. هم پسرهایی هستند که هشتاد خواستگاری رفته اند و سفره دلشان را برای هشتاد خانواده ی دختر دار پهن کرده اند و هم دخترهایی که با وجود رفت و آمد های فراوان پسردارها ، هنوز نوبت امضای آنان نرسیده است.

قرار نیست همه در ازدواج مثل هم باشند و البته قرار نیست در امر ازدواج عجله کنیم. خواستگارها می آیند و می روند ؛ این مهم نیست. مهم انتخابی است که تمام آینده ما و جهت زندگی ما را مشخص می کند. مواردی را مشاوره کرده ام که از تعجیل در ازدواجشان پشیمان شده اند. مواردی را مشاوره کرده ام که رد کردن فراوان خواستگارها و حوصله زیاد پشیمانشان کرده است. مهم ، انتخاب صحیح و به موقع و دقیق همسر بر اساس ایمان است. دست و پای خودتان را جمع و جور کنید و روحیه خودتان را بی دلیل به حراج نگذارید چون خداوند روزی مادی و معنوی هر کسی را در زمان مقرر به او می رساند.

امام علی علیه السلام فرمودند: یَا بُنَیَّ الرِّزْقُ رِزْقَانِ رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یَطْلُبُکَ فَإِنْ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاکَ فَلَا تَحْمِلْ هَمَّ سَنَتِکَ عَلَى هَمِّ یَوْمِکَ وَ کَفَاکَ کُلَّ یَوْمٍ مَا هُوَ فِیهِ فَإِنْ تَکُنِ السَّنَةُ مِنْ عُمُرِکَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ سَیَأْتِیکَ فِی کُلِّ غَدٍ بِجَدِیدِ مَا قَسَمَ لَکَ وَ إِنْ لَمْ تَکُنِ السَّنَةُ مِنْ عُمُرِکَ فَمَا تَصْنَعُ بِهَمِّ وَ غَمِّ مَا لَیْسَ لَکَ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَنْ یَسْبِقَکَ إِلَى رِزْقِکَ طَالِبٌ وَ لَنْ یَغْلِبَکَ عَلَیْهِ غَالِبٌ وَ لَنْ یَحْتَجِبَ عَنْکَ مَا قُدِّرَ لَکَ فَکَمْ رَأَیْتَ مِنْ طَالِبٍ مُتْعِبٍ نَفْسَهُ مُقْتَرٍ عَلَیْهِ رِزْقُهُ وَ مُقْتَصِدٍ فِی الطَّلَبِ قَدْ سَاعَدَتْهُ الْمَقَادِیرُ وَ کُلٌّ مَقْرُونٌ بِهِ الْفَنَاءُ

پسرکم، رزق دو نوع است: رزقی که تو او را می طلبی و رزقی که او به دنبال توست که اگر تو به دنبالش نروی او به سراغ تو می آید. پس هم و تلاش سالانه خودت را بر هم و تلاش روزانه ات نگذار چون روزی هر روز تو را کفایت می کند. و خداوند روزی هر روز جدیدی از یک سال را در همان روز نصیب تو می کند به همان مقداری که ارزاق را بین بندگان تقسیم کرده است. و اگر روزی سالی جزو ارزاق تقسیمی تو نبود پس هم و غم چیزی را که برای تو نیست نخور. و بدان که هیچ طلب کننده ای به روزی تو سبقت نخواهد گرفت و هیچ غلبه کننده ای در به دست آوردن آن روزی از دست تو غلبه نخواهد کرد و آنچه که برای تو تقدیر شده است از تو محجوب نخواهد بود. و چه بسیار طلب کنندگان روزی که نفسش را به تعب انداخته اما روزی به اندازه تلاشش نیست. و چه بسیار میانه روی که تقدیرهای الاهی او را در رسیدن به روزی خودش مساعدت کرده اند. و البته همه اهالی این دو دسته فانی خواهند بود.

● ح سین عالمی

🌼 این جوان های امروزی برای زندگی ازدواج نمیکنند. ازدواج در نگاه آنها یک تفنن شده بیشتر برای تغییر موقت شرایط تا از یکنواختی خارج شوند.

من یک دختر پنج ساله دارم و دائم نگران آینده اش هستم. چه حجاب چه عفاف چه ازدواج...

------------------------------------------------------------

نیاز جنسی و عاطفی انسان ، مثل غذا خوردن یک نیاز طبیعی برای انسان است. البته این نیازهای طبیعی همراه خودشان نیاز به قانون دارند ؛ اما فراموش نکنیم که نباید از جایگاه طبیعی خودشان خارج شوند. با نیاز طبیعی باید طبیعی برخورد کرد و باید بدانیم اوج نظارت خانواده ها در اجرای قانون و دستورات الاهی است. نگران بودم خشک و خالی دردی را درمان نمی کند.

نگرانی زمانی معنا دارد که ما نیاز طبیعی فرزندمان را تامین نکرده باشیم. به طور مثال اگر آب و نان فرزندمان را تامین کرده باشیم و شکم او سیر باشد دیگر جایی برای نگرانی و اضطراب برای آینده نیست. نگرانی جایی معنا دارد که پدر و مادر این نیازهای طبیعی را در خانه تامین نکرده باشند و فرزندانشان نیازی طبیعی مثل عاطفه را در جایی غیر از خانه و جایی غیر از آغوش پدر و مادر در درجه اول ، و جایی غیر از آغوش شوهر در درجه دوم جست و جو کند.

اگر همسران و پدر و مادرها ، این عاطفه را به همسر یا فرزندشان اشراب نکرده و کم کاری کرده اند باید نگران باشند. اما اگر سینه تشنه فرزند را ، با زلال محبت ناب و آسمانی سیراب کرده اند چه جای نگرانی؟

فرزند در دامن مادر بیشتر از دو سال نمی تواند از شیر استفاده کند. بعد از دو سال ابتدایی ، غذای کودک عوض می شود چون بدنش نیازهای دیگری دارد. مادر و پدر نمی توانند فرزند را مجبور به خوردن شیر مادر کنند چون نیازهای فرزند عوض شده است. از سن بلوغ به بعد ، نیازهای دختر و پسر غیر از نیازهای عاطفی کودکان است. از این مرحله به بعد نوجوان و جوان نیازهای عاطفی و جنسی را توامان می طلبند و در بهترین حالت و طبق فطرتشان ، به دنبال جنس مخالف و همسر مطلوب خود هستند.

به نظرم تعبیر به تفنن در جایی درست است که جوان ، از محبتی به جنس محبت پدر و مادر ، به سمت محبتی از جنس همسر و شوهر در حرکت باشد. اما انحراف در تفنن آن زمانی است که جوان تفنن را در گزینه های متعدد و شرکای جنسی ، آن هم در فضایی خارج از فضای قانون جست و جو کند. جامعه ما چون برای همه جوان هایش ، هنوز محیط ازدواج و انتقال از محبت والدین به محبت همسر را فراهم نکرده است نمی تواند نگران تفنن به معنای غلط آن باشد. قبول دارم که تفنن به معنای غلط آن نیز در میان برخی و آن هم به غلط رواج دارد اما مشکل عمده جوان های ما تفنن به این معنا نیست.

من و شما به عنوان دو پدر باید با انجام مو به موی دستورات الاهی فرزندانمان را مطابق فطرتشان و مطابق اسلام تربیت کنیم. به اندازه محبت کنیم و البته به اندازه انتظار پاسخ داشته باشیم. ریشه فرزندان گلمان را آن قدر آب بدهیم که نه از کم آبی پژمرده شوند و نه از پر آبی بپوسند. اعتدال را در تمام مراحل زندگی سرلوحه قرار دهیم و با برخورد کریمانه ، بزرگی و بزرگ منشی را ، در آنان زنده نگه داریم. آنان را نان حلال بخورانیم و سبک زندگی شان را با ایمان و عمل صالح گره بزنیم. فراموش نکنیم که تمام اخلاق حسنه نظیر روحیه انفاق و کفاف و ساده زیستی را بچه ها از خانه پدر به خانه شوهر می برند. اگر به وظایفمان عمل کنیم جایی برای نگرانی وجود ندارد.

خاطره تبلیغی: چند سال قبل در ایام اردوهای راهیان نور با عده ای از دوستان در شلمچه خادم بودم که حضرت آیت الله حسینی زابلی مشرف به مناطق عملیاتی جنوب شدند. از قضا در روزهای ابتدایی آن سال با ایشان همسفر بودیم و هم سفره. روزی غذای سفره ، مقداری خوراک بود که باید با نان خورده می شد. غذایم را تا آخرش خورده بودم اما کف بشقابم را نان نکشیده بودم. غذایی نمانده بود اما بشقاب تمیز هم نشده بود. حضرت استاد به آرامی بشقاب مرا از مقابلم برداشتند و با یک تکه نان و با دقت تمام کف ظرف را نان کشیدند و نان را در دهان مبارکشان گذاشتند و به روی من هم نیاوردند. از آن روز یاد گرفتم که ظرف غذایم را چگونه باید تمیز بکنم.

اگر این روش را چه در حجاب و عفاف و چه در ساده زیستی و اخلاق حسنه و خلاصه در تمام زندگی عملی کنیم ، بهترین هدیه را برای فرزندانمان و ازدواجشان فراهم کرده ایم. نوح به وظایفش عمل کرد. فرزندش نخواست و پا به پای پدر نیامد. نوح در پیشگاه خداوند سربلند است چون کم کاری نکرده است. ما بیشتر از این مقدار وظیفه ای نداریم اما کجاست کسی که به وظیفه اش عمل کرده باشد؟

● ح سین عالمی

یه جورایی دارم دیوانه میشم با وجودی که فقط ملاکم ایمان است ولی بازم کسی پا پیش نمیگذارد کلا خانواده کم توقع ای نیز دارم و اصلا سخت گیری در هیچ موردی نمیکنند در مورد ازدواج خواهرم و برادرم به تکرار شاهد آن بودم که پدرم اصلا سخت نگرفته و به قول معروف سنگی پیش پای دامادمان نینداختند واقعا دور و زمونه عوض شده من خیلی دارم اذیت میشم از طرفی همه به من میگند تو فکر میکنی کی هستی که آنقدر توقعت بالاست و هیچ کس رو قبول نمیکنی ولی نمی توانم راستش را به آنها بگویم شما میفرمایید من چه کنم که ایمانم رو نگه دارم و شکی درونم شکل نگیره

-------------------------------------------------------------------

ازدواج در حقیقتش یک امر ساده است اما گره های فرهنگی و اقتصادی چنان کلاف را در هم کرده اند که کار از دست همه خارج شده است. در گذشته ازدواج دختر به دست پدرش بود و در آن خانواده ی دیگر ، اراده و انتخاب دختر به دست پسر بود یا حداکثر محارم پسر.

امروز جریان ازدواج جوانان از یک الگوی ساده و بسیط تبعیت نمی کند. به جرات می توان گفت که امروز ازدواج جوانان حتی به دست خودشان هم نیست. پسرها قصد و علاقه به ازدواج دارند اما چون عموما استقلال مالی و برخی شخصیتی ندارند و در ابتدای زندگی چشم به جیب و کمک پدر دارند ، در انتخاب همسر و مسائل فرهنگی روز نیز به اجبار باید تابع باشند. دخترها نیز اگر چه سخت گیری نکنند اما تا خانواده ای در خودش توان قدم پیش گذاشتن نبیند چاره ای جز صبر ندارند.

عیب از شما و دیگر دخترهای ایران نیست. ما وارث گذشته ی هفت بیجاری هستیم. نه درست و حسابی ایرانی هستیم و نه کاملا غربی ؛ نه زرتشتی هستیم و نه مسلمان ؛ و با این ملقمه امروز پسرانی داریم که ، در سی و چند سالگی هنوز نمی توانند به خواستگاری دختر مورد علاقه خود بروند و دخترانی داریم که نیمه گمشده خودشان را در فیلم ها و سریال های غربی جست و جو می کنند و بی دلیل دست رد بر سینه خانواده ها می زنند.

عیب از شما نیست. شما در این شرایط چاره ای جز تامل و متانت ندارید. زنگ نزدن و پیگیری نکردن آن خانوم دلیل بر مشکلاتی است که خواسته یا نخواسته امثال آن خانواده را بیچاره کرده است. نه مادر می داند که به دنبال چه بگردد و نه پسرش واقعی و عاقلانه می اندیشد. حتی اگر توان مالی و کار و کاسبی داشته باشند ملاک های صد من یک غازی دارند که نمی توانند از میان صد دختر خوب یکی را متناسب خودشان انتخاب کنند.

عیب از شما دخترها نیست چون به یک معنا باید انتخاب بشوید. عیب آن زمانی از شماست که خواستگارتان را با ادعاهای واهی رد بکنید و فرصتی را که تکرار نمی شود از دست بدهید. عیب آن زمانی است که ملاک انتخاب همسر را ایمان قرار ندهیم و برای فردا در تمام زندگی مشترکمان قطره ای آب زلال ایمان ، جهت رفع تشنگی های دنیوی مان پیدا نکنیم. خداوند صلاح مومن را هر چه هست به او می رساند.

مومن اگر مومن است نباید ناراحت آینده اش باشد چون مومن تمام نگاهش به تکلیف امروز است نه فردای نیامده. مومن همه امور را به دست خدا می بیند و خودش را قطره ای در دریای بیکران هستی. خدای امروز خدای فردا هم هست.

کسی ملاک اول انتخاب همسرش ایمان است که برای خودش و در زندگی خودش ، ایمان اولین اولویت زندگی اش باشد. پس ایمانتان را حفظ کنید. مومن هر چه خداوند روزی اش کرد قانع است و در کار خداوند چون و چرا نمی آورد. کسی که خواستگارش را بدون دلیل رد نکرده و فرصتی خدادادی را نسوزانده است ، اشتباهی نکرده که بخواهد افسرده یا پژمرده بشود. شما زندگی خودتان را بکنید و در مسیر تقوا و تعالی معنوی حرکتتان را ادامه بدهید. روزی شما هم در زمان مقرر فرستاده می شود. خداوند چیزهایی می داند که ما نمی دانیم. کسی که مومن باشد به بهانه نان و کباب خوردن دست به سفره مردم دراز نمی کند یا سفره خودش را با سفره دیگران مقایسه نمی کند.

اما اگر کسی به اشتباه فرصت را از دست داده و با ملاک قرار دادن امور دنیوی خود را گرفتار حیله ی شیاطین کرده است باید فورا توبه کند و از خطای گذشته به سوی خداوند بازگردد. توبه عوض کردن جهت است. توبکار کسی است که جهت کلی زندگی خودش را از امور دنیوی و مادی به سمت امور آخرتی و معنوی عوض می کند. این به معنی بی کار نشستن و رهبانیت نیست.

دنیا مکان نیست جهت است و اهالی خودش را دارد. آخرت نیز مکان نیست بلکه جهت است و اهالی خودش را دارد. نمونه خوب و کامل اهل آخرت مولانا امیرالمومنین است. اهل آخرت خوب و فراوان تولید می کنند اما از نعمات دنیوی کمتر بهره می برند. اهل آخرت تمام همتشان عبادت خداست و برای کسب رضای خداوند کارهایی مانند کشاورزی و تجارت را انجام می دهند نه به دست آوردن دنیا و پول. دنیا و آخرت جهت هستند ولی کارهای عینی خارجی ، همانند هم اند. هم معاویه به دنبال حکومت بود هم مولانا امیرالمومنین. کار عینی خارجی مثل هم است اما جهت ها هیچ ربطی به هم ندارند. نکاح و زنا نیز در فعل خارجی مثل هم اند تفاوت در رعایت قانون خداوند و در جهتگیری فعل انسان است.

جهت تان را با قرآن تنظیم کنید. مثل شهدا مثل اولیای خداوند. جهت اگر درست باشد از هیچ مشکلی برای مومن گزندی نیست ؛ چون ایمانش حفظ می شود. نمی گویم سختی نمی کشد می گویم ایمان مهم است و ایمان حفظ می شود. پس مساله حل است.

مومن خداوند را حکیم می داند و خداوند را حاکم مملکتی می یابد که تمام ذرات مملکتش حساب شده و در جای خودشان قرار دارند تا بساط امتحان بندگان خوب چیده شود. برای فرار از شک به اعتقادات قلبی و سپس عقلی خودتان تکیه کنید و رابطه خودتان را با خدای مهربان عالم تقویت کنید. توحید افعالی بهترین تکیه گاه مومن از پرتگاه شک و التهاب است. همه امور مستقلا به دست خداست و فقط فرمان ماشین و فقط تعیین جهت زندگی را به ما سپرده اند. حرکت کردن ماشین و انتخاب جاده و همسفرها و زمان مسافرت به دست ما نبوده بلکه فقط تعیین جهت حرکت و فرمان به دست ماست. با بی صبری فرمان را به سمت دره نچرخانید!

برای پسرهای مومن جور دیگری باید نوشت چون آنها از وجود دخترها و خانواده هایی مثل شما بی خبرند و هر چه می گردند کمتر یابنده هستند. دخترها هم اگر مومن باشند متاسفانه کمتر رفتارهای مومنانه دارند و می خواهند هم خر و هم خرما را ، با هم داشته باشند.

من جرات نمی کنم که در مصداق و داستان معرفی خانواده ها وارد بشوم اما تمام تلاشم را میکنم که گره های فکری جوانان را که عمده گرفتاری هایشان در همین جاست ، باز کنم. توکلتان را به خدا بیشتر کنید و برای خداوند وقت تعیین نفرمایید. سختی زندگی مومنانه همین دویست سال اول زندگی در دنیاست ؛ بقیه مشکلات اش که مربوط به زندگی در آخرت است حل می شود ان شاالله.

● ح سین عالمی